Sjálfvirkar leiðréttingar og gervigreind

Menn leiðrétta allt stöðugt. Það er ekki spurning um að allt sé vitlaust. Það er frekar spurning um að gera allt aðeins betra (eða að minnsta kosti reyna að gera það betra). Jafnvel þegar mönnum tekst að ná bara réttu stigi réttvísinnar á tilteknu augnabliki, vekur ný reynsla það réttarstig í efa því nú hefur manneskjan viðbótargögn til að dæma alla spurninguna um hvað telst rétt í tilteknum aðstæðum. Til að líkja fullkomlega eftir mannlegri greind verður gervigreind einnig að hafa þessa hæfileika til að leiðrétta stöðugt niðurstöðurnar sem það gefur, jafnvel þegar slíkar niðurstöður myndu gefa jákvæða niðurstöðu. Eftirfarandi umfjöllun er um spurninguna um réttmæti og hvernig sjálfvirkar leiðréttingar mistakast stundum.

Miðað við hvers konar leiðréttingar

Þegar flestir hugsa um gervigreind og leiðréttingu hugsa þeir um villuleit eða málfræði. Maður gerir mistök (eða gervigreindin heldur það að minnsta kosti) og gervigreindin leiðréttir þessi mistök þannig að innritað skjal sé eins nákvæmt og hægt er. Auðvitað gera menn fullt af mistökum, svo það er góð hugmynd að hafa gervigreind til að leiðrétta þau.

Leiðréttingar geta tekið á sig alls kyns myndir og þýðir ekki endilega að villa hafi átt sér stað eða muni eiga sér stað í framtíðinni. Til dæmis gæti bíll aðstoðað ökumann með því að gera stöðugar leiðréttingar á akreinarstöðu. Ökumaðurinn gæti verið vel innan marka öruggs aksturs, en gervigreind gæti veitt þessar örleiðréttingar til að tryggja að ökumaðurinn haldist öruggur.

Með því að taka alla leiðréttingaratburðarásina lengra, stoppar bíllinn fyrir framan bílinn sem inniheldur gervigreind skyndilega vegna dádýrs á veginum. Ökumaður núverandi bíls hefur ekki framið neina mistök. Hins vegar getur gervigreind brugðist hraðar en ökumaður getur og bregst við að stöðva bílinn eins fljótt og örugglega og hægt er til að taka á bílnum sem nú er stöðvaður fyrir framan hann.

Að sjá ávinninginn af sjálfvirkum leiðréttingum

Þegar gervigreind sér þörf fyrir leiðréttingu getur það annað hvort beðið manninn um leyfi til að gera leiðréttinguna eða gert breytinguna sjálfkrafa. Til dæmis, þegar einhver notar talgreiningu til að slá inn skjal og gerir villu í málfræði, ætti gervigreindin að biðja um leyfi áður en breyting er gerð vegna þess að maðurinn gæti hafa í raun átt við orðið eða gervigreindin gæti hafa misskilið hvað maðurinn meinti.

Hins vegar er stundum mikilvægt að gervigreind veiti nógu öflugt ákvarðanatökuferli til að framkvæma leiðréttingar sjálfkrafa. Til dæmis, þegar þú skoðar hemlunarsviðið frá fyrri hluta, hefur gervigreindin ekki tíma til að biðja um leyfi; það verður að bremsa strax, annars gæti maðurinn dáið af árekstrinum. Sjálfvirkar leiðréttingar skipa ákveðinn sess þegar unnið er með gervigreind, að því gefnu að þörfin fyrir ákvörðun sé mikilvæg og gervigreindin sé öflug.

Að skilja hvers vegna sjálfvirkar leiðréttingar virka ekki

Gervigreind getur í rauninni ekki skilið neitt. Án skilnings er það engin hæfni til að bæta upp fyrir ófyrirséðar aðstæður. Í þessu tilviki tengjast ófyrirséðu aðstæður óskrifuðum atburði, þar sem gervigreind getur ekki safnað viðbótargögnum eða reitt sig á aðrar vélrænar leiðir til að leysa. Maður getur leyst vandamálið vegna þess að maður skilur grundvöll vandans og venjulega nóg af atburðum í kring til að skilgreina mynstur sem getur hjálpað til við að mynda lausn. Að auki veitir nýsköpun og sköpunarkraftur mannsins lausnir þar sem engin er augljós með öðrum hætti. Í ljósi þess að gervigreind skortir nú bæði nýsköpun og sköpunargáfu er gervigreind í óhag við að leysa ákveðin vandamálasvið.

Til að setja þetta mál í samhengi skaltu íhuga tilfelli stafsetningarleitar. Maður skrifar fullkomlega lögmætt orð sem kemur ekki fyrir í orðabókinni sem gervigreindin notar til að gera leiðréttingar. Gervigreindin kemur oft í stað orðs sem lítur nálægt tilgreindu orði, en er samt rangt. Jafnvel eftir að maðurinn hefur athugað skjalið, skrifað aftur rétt orð og bætir því svo við orðabókina, er gervigreindin enn líkleg til að gera mistök. Til dæmis gæti gervigreind meðhöndlað skammstöfunina CPU öðruvísi en örgjörvi vegna þess að sá fyrrnefndi er með hástöfum og sá síðarnefndi birtist með lágstöfum. Maður myndi sjá að skammstafanirnar tvær eru þær sömu og að í öðru tilvikinu er skammstöfunin rétt en gæti þurft að birtast með hástöfum í staðinn.